Aν δεν υπήρχε η μετάνοια, ο παράδεισος θα ήταν αδειανός. Θα ήσαν εκεί μόνο κάτι νήπια σαν εκείνα που έσφαξε ο αιμοχαρής Ηρώδης. Υπάρχει ελπίς παραδείσου, διότι υπάρχει το μέγα αυτό μυστήριο. Το δε ρήμα «μετανοείτε», που είναι σε χρόνο ενεστώτα, δηλώνει διάρκεια. Δεν λέει μετανοήσατε, δηλαδή μία φορά, αλλά «μετανοείτε», δηλαδή συνέχεια. Η μετάνοια πρέπει να είναι μια διαρκής κατάστασις, αφού δεν υπάρχει ημέρα αναμάρτητη. Έχουμε λοιπόν ανάγκη διαρκούς μετανοίας.
Ορθώς ελέχθη, ότι ο άνθρωπος θα κουραστεί να αμαρτάνει, αλλά δεν θα κουραστεί να προφασίζεται.
Εάν εμείς οι ιερείς δεν συναισθανθούμε , δεν αποκτήσουμε συνείδηση της μετάνοιας, ουδέποτε θα μπορέσουμε να κηρύξουμε τη μετάνοια στο λαό μας.
Ακόμη κι αυτό το μαύρο ράσο που φορούμε σύμβολο μετανοίας είναι, και θα πρέπει και αυτό πάντα να μας υπενθυμίζει τη μετάνοια.
Θα πρέπει ο ιερεύς, όταν αντιληφθεί κάποια περίπτωση στην ενορία του, να τρέξει να παρηγορήσει και να στηρίξει τις ψυχές. Υπάρχει θλίψις, απελπισία, κ’ εκεί πρέπει να σπεύσουμε να δώσουμε ελπίδα.
Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου